روزگاری، خانوادههای ثروتمند به فقرا فخر میفروختند که فرزندانشان آدابدان و توانمند تربیت شدهاند، اما فرزندان فقرا به حال خود رها شدهاند تا در کوچه و خیابان پرسه بزنند. حالا، با افزایش سواد و گسترش آگاهیهای عمومی، پدر و مادرهای فقیر هم وقت زیادی صرف پرورش استعدادهای فرزندانشان میکنند. بااینحال، اقشار بالادست جامعه هم بیکار ننشستهاند و عملاً تلاش برای تربیت بهتر بین همۀ اقشار به رقابتی توانفرسا تبدیل شده است، طوری که گاهی برخی از زوجها را به این نتیجه میرساند که نباید بچهدار شوند. |
|